روانشناسی چیست ؟
روانشناسی علم مطالعهٔ رفتار و فرایند‌های ذهنِ موجود زنده بخصوص انسان بر اساس روش علمی است. از آنجا که امروزه فکر و اندیشه انسان ها پایه هر عمل و فعالیتی می باشد، شناخت و درمان مسایل و مشکلات مربوط به آن نیز بسیار مهم و ضروری است. وظیفه اصلی این کار بر عهده روانشناس می باشد.
در تعریفی دیگر ، روان شناسی را مطالعه و شناخت علمی چگونگی و چرایی ابعاد مختلف رفتار موجود زنده، به ویژه انسان نامیده اند. در این تعریف رفتار (انسان) نقطه تمرکز علم روانشناسی شناخته شده است.
به عبارت دیگر، به یک معنا می توان روان شناسی را رفتار شناسی نامید، چرا که موضوع اصلی روان شناسی به عنوان یک علم رفتاری ، مطالعه فعالیت ها و واکنش های حیوان وانسان در شرایط و موقیعت های مختلف است.
همچنین منظور از ” رفتار” آن دسته از حالت ها، عادت ها، فعالیت ها، کنش ها و واکنش های نسبتاً پایداری است که از انسان سر می زند و همواره قابل مشاهده، اندازه گیری ، ارزیابی و پیش بینی است.
دانشمندان علوم رفتاری و روانشناسی رفتار انسان ها را به انواع مختلف تقسیم کرده اند :
رفتار شخصی : رفتاری است که کاملاً جنبه شخصی دارد، مثلاً فردی همواره لباس طوسی می پوشد و یا عادت دارد روزی سه مرتبه مسواک بزند.
رفتار شغلی : یعنی رفتار خاص یا عادتی که انسان در کار و حرفه از خود نشان می دهد، مثلاً همیشه بعد از نماز صبح کارش را شروع می کند ویا همواره با دو انگشت تایپ می نماید.
رفتار تحصیلی : عبارت است از رفتار کودک یا بزرگسال در ارتباط با امور تحصیلی، به عنوان نمونه دانش آموزی با صدای بلند درس می خواند و یا اینکه برای یادگیری بهتر مطالب باید حتما یک بار از روی آنها بنویسید.
رفتار اجتماعی : رفتار فرد در تعاملات بین فردی و معاشرت های اجتماعی است، به عنوان نمونه وفاداری به قول و قرار و الزام به عدم دروغگویی در هر شرایطی از نمونه های این نوع رفتار است.
روانشناس کیست ؟
روانشناس کسی است که رفتار، شخصیت، روابط بین فردی، یادگیری و انگیزش را در انسان به شکل حرفه ای مورد بررسی قرار می دهد. روانشناس از یک طرف رابطه بین عملکرد مغز و رفتار را بررسی می کند و از سوی دیگر ارتباط بین محیط و رفتار.روانشناس رفتار، انگیزه ها، افکار و احساسات افراد را بررسی کرده و به آنها در کنترل و غلبه بر مشکلات شان کمک می کند.
ویژگی های روانشناس:
روانشناسی نیازمند صداقت و گشاده رویی است. همچنین داشتن مهارت های ارتباطی و شنونده خوب بودن برای این کار لازم است .روانشناس باید در کنار داشتن دانش، توان درک درست و بدور از هر گونه قضاوتی را داشته باشد. فرد مراجعه کننده باید بتواند به راحتی و بدور از هرگونه استرس و نگرانی به روانشناس اعتماد کرده و مشکلات خود را با او در میان بگذارد. در واقع روانشناس یک انسان شناس و جامعه شناس خوب نیز هست.
تفاوت روانپزشک و روانشناس چیست؟
روانپزشک و روانشناس هر دو در حوزه مسایل روان کار می‌کنند؛ با این حال، کارکردی متفاوت دارند. اولی پزشک است و پس از فراغت از تحصیل در پزشکی عمومی، وارد رشته تخصصی روانپزشکی می‌شود و در نهایت «متخصص روانپزشکی» یا همان «متخصص اعصاب و روان» نام می‌گیرد. دومی (روانشناس) در رشته‌ای از رشته‌های علوم انسانی تحصیل کرده است. روانشناسی شاخه‌های گوناگونی دارد که یکی از آنها با درمان بیماران در ارتباط است و «روانشناسی بالینی» نام دارد.
روانپزشک وظیفه «تشخیص» مشکل یا بیماری را برعهده دارد و بر اساس تشخیص، مدیریت درمان را بر عهده می‌گیرد. به بیان دیگر، او با در نظر گرفتن جهات مختلف مشکلات فرد مراجع، باید بتواند منشأ جسمانی، روانی، خانوادگی یا اجتماعی مسایل پیش‌آمده را تشخیص دهد و در صورت وجود یک بیماری، آن را از موارد مشابه تمیز دهد. او ممکن است فرد مراجع را برای انجام آزمایش تشخیصی به آزمایشگاه بفرستد یا از روش‌های نوار مغزی یا تصویربرداری تشخیصی کمک بگیرد. پس از تعیین تشخیص، او باید مناسب‌ترین شیوه یا شیوه‌های درمان را انتخاب و اعمال کند. این روش‌ها شامل تجویز دارو، اجرای روان‌درمانی یا مشاوره، و در مواردی به کارگیری دستگاه یا ابزاری برای درمان است. روانپزشک ممکن است فرد مراجع را برای اجرای آزمون‌های (تست‌های) روانشناسی یا اجرای روان‌درمانی به کارشناس ارشد یا دکتر روانشناسی بالینی ارجاع دهد و در مواردی از یاری مددکار اجتماعی یا کاردرمانگر بهره گیرد. در بسیاری از موارد بدون سود بردن از چنین تیمی، نتیجه دلخواه به دست نمی‌آید.
روانشناسی چیست ؟
روانشناسی علم مطالعهٔ رفتار و فرایند‌های ذهنِ موجود زنده ـ بخصوص انسان ـ بر اساس روش علمی است. از آنجا که امروزه فکر و اندیشه انسان ها پایه هر عمل و فعالیتی می باشد، شناخت و درمان مسایل و مشکلات مربوط به آن نیز بسیار مهم و ضروری است. وظیفه اصلی این کار بر عهده روانشناس می باشد.
در تعریفی دیگر ، روان شناسی را مطالعه و شناخت علمی چگونگی و چرایی ابعاد مختلف رفتار موجود زنده، به ویژه انسان نامیده اند. در این تعریف رفتار (انسان) نقطه تمرکز علم روانشناسی شناخته شده است.
به عبارت دیگر، به یک معنا می توان روان شناسی را رفتار شناسی نامید، چرا که موضوع اصلی روان شناسی به عنوان یک علم رفتاری ، مطالعه فعالیت ها و واکنش های حیوان وانسان در شرایط و موقیعت های مختلف است.
همچنین منظور از ” رفتار” آن دسته از حالت ها، عادت ها، فعالیت ها، کنش ها و واکنش های نسبتاً پایداری است که از انسان سر می زند و همواره قابل مشاهده، اندازه گیری ، ارزیابی و پیش بینی است.
دانشمندان علوم رفتاری و روانشناسی رفتار انسان ها را به انواع مختلف تقسیم کرده اند :
رفتار شخصی : رفتاری است که کاملاً جنبه شخصی دارد، مثلاً فردی همواره لباس طوسی می پوشد و یا عادت دارد روزی سه مرتبه مسواک بزند.
رفتار شغلی : یعنی رفتار خاص یا عادتی که انسان در کار و حرفه از خود نشان می دهد، مثلاً همیشه بعد از نماز صبح کارش را شروع می کند ویا همواره با دو انگشت تایپ می نماید.
رفتار تحصیلی : عبارت است از رفتار کودک یا بزرگسال در ارتباط با امور تحصیلی، به عنوان نمونه دانش آموزی با صدای بلند درس می خواند و یا اینکه برای یادگیری بهتر مطالب باید حتما یک بار از روی آنها بنویسید.
رفتار اجتماعی : رفتار فرد در تعاملات بین فردی و معاشرت های اجتماعی است، به عنوان نمونه وفاداری به قول و قرار و الزام به عدم دروغگویی در هر شرایطی از نمونه های این نوع رفتار است.
روانشناس کیست ؟
روانشناس کسی است که رفتار، شخصیت، روابط بین فردی، یادگیری و انگیزش را در انسان به شکل حرفه ای مورد بررسی قرار می دهد. روانشناس از یک طرف رابطه بین عملکرد مغز و رفتار را بررسی می کند و از سوی دیگر ارتباط بین محیط و رفتار.روانشناس رفتار، انگیزه ها، افکار و احساسات افراد را بررسی کرده و به آنها در کنترل و غلبه بر مشکلات شان کمک می کند.
ویژگی های روانشناس
روانشناسی نیازمند صداقت و گشاده رویی است. همچنین داشتن مهارت های ارتباطی و شنونده خوب بودن برای این کار لازم است .روانشناس باید در کنار داشتن دانش، توان درک درست و بدور از هر گونه قضاوتی را داشته باشد. فرد مراجعه کننده باید بتواند به راحتی و بدور از هرگونه استرس و نگرانی به روانشناس اعتماد کرده و مشکلات خود را با او در میان بگذارد. در واقع روانشناس یک انسان شناس و جامعه شناس خوب نیز هست.
تفاوت روانپزشک و روانشناس چیست؟
روانپزشک و روانشناس هر دو در حوزه مسایل روان کار می¬کنند؛ با این حال، کارکردی متفاوت دارند. اولی پزشک است و پس از فراغت از تحصیل در پزشکی عمومی، وارد رشته تخصصی روانپزشکی می¬شود و در نهایت «متخصص روانپزشکی» یا همان «متخصص اعصاب و روان» نام می¬گیرد. دومی (روانشناس) در رشته¬ای از رشته¬های علوم انسانی تحصیل کرده است. روانشناسی شاخه¬های گوناگونی دارد که یکی از آنها با درمان بیماران در ارتباط است و «روانشناسی بالینی» نام دارد.
روانپزشک وظیفه «تشخیص» مشکل یا بیماری را برعهده دارد و بر اساس تشخیص، مدیریت درمان را بر عهده می¬گیرد. به بیان دیگر، او با در نظر گرفتن جهات مختلف مشکلات فرد مراجع، باید بتواند منشأ جسمانی، روانی، خانوادگی یا اجتماعی مسایل پیش¬آمده را تشخیص دهد و در صورت وجود یک بیماری، آن را از موارد مشابه تمیز دهد. او ممکن است فرد مراجع را برای انجام آزمایش تشخیصی به آزمایشگاه بفرستد یا از روش¬های نوار مغزی یا تصویربرداری تشخیصی کمک بگیرد. پس از تعیین تشخیص، او باید مناسب¬ترین شیوه یا شیوه¬های درمان را انتخاب و اعمال کند. این روش¬ها شامل تجویز دارو، اجرای روان¬درمانی یا مشاوره، و در مواردی به کارگیری دستگاه یا ابزاری برای درمان است. روانپزشک ممکن است فرد مراجع را برای اجرای آزمون¬های (تست¬های) روانشناسی یا اجرای روان¬درمانی به کارشناس ارشد یا دکتر روانشناسی بالینی ارجاع دهد و در مواردی از یاری مددکار اجتماعی یا کاردرمانگر بهره گیرد. در بسیاری از موارد بدون سود بردن از چنین تیمی، نتیجه دلخواه به¬ دست نمی¬آید.
وظایف روانشناس:
روانشناس با به کارگیری روش های آموزشی و روان درمانی بیماری های روانی شامل اختلالات شخصیتی ، وسواس ، اضطراب ، خشونت ،پانیک ، پوبیا را درمان می کند.
یک روانشناس علاوه بر درمان قادر به مشاوره های تحصیلی ، شغلی ، ازدواج ، کودک می باشد.
روانشناس به تعلیم و تربیت و آموزش شیوه های صحیح تفکر و رفتار می پردازد.
۱-راهنمایی :
راهنمایی در عرصه روانشناسی سه ویژگی مهم دارد : ۱) راهنمایی شغلی ۲) راهنمایی کودک ۳) راهنمایی آموزش.
در این روش معمولا مراجعه کننده پرسش هایی دارد که روانشناس به آنهاجواب می دهد و در موارد ضروری توصیه هایی میکند که از سوی مراجعه کننده پذیرفته می شود، لذا برای حل مشکلات اساسی و پیچیده روانشناختی روش مناسبی نمی باشد .
۲-مشاوره :
مشاوره یک فرآیند کمکی و تعاملی یاورانه است که از طریق رابطه ای بین دو نفرکه مشاور و مراجع می باشند انجام می گیرد . در این رابطه ، روانشناس با داشتن مهارت ها و آگاهی های علمی و حرفه ای تلاش می کند مراجع را با روش هایی منطبق بر نیازمندی هایش یاری کند . تا هر چه بیشتر درباره ی خود بیاموزد و بینشی را که به این طریق درباره ی خود کسب می کند در رابطه با هدفهای معین ، واقع بینانه ، ادراک شده به طور مؤثری مورد استفاده قرار دهد و در نتیجه فردی سعادتمند و عضوی سازنده برای جامعه باشد.
۳-روان درمانی :
مهمترین نوع مداخلات روانشناختی میباشد که در زمینه اختلالات و بیماریهای روانی بکار گرفته می شود. روان درمانی فعالیتی هدفمند ، تخصصی و بسیار حساس است که نیازمند آموزش ، هنر درمان ، مهارت و تسلط خاص می باشد . مانند روان درمانی وسواس یا افسردگی. نکته قابل ذکر این است که مداخلات روانشناختی و اثر بخشی آنها در یک جلسه امکان پذیرنیست و نیازمند تعداد جلسات متداول می باشد، حتی در بسیاری از موارد، جلسات پیگیری بعد ازپایان دوره نیز ضروری ولازم است. لذا دیدگاه پزشکی به فعالیت روانشناسان بدین ترتیب است که پس از یک معاینه نسخه ای به صورت دستورات درمانی ارائه گردد و در یک یا دو جلسه پایان یابد مسلما دیدگاهی غیر علمی و غیرروانشناختی میباشد.
روانشناسی بالینی چیست؟
رشته ای از روانشناسی است که به فهم، پیش‌بینی و بهبود نابهنجاری ها، ناتوانی و آشفتگی‌های شناختی، هیجانی، زیست شناختی، روانشناختی، اجتماعی و رفتاری کمک میکند و در بخش وسیعی از جمعیت‌های در جستجوی درمان نقش دارد کاربردهای چند‌گانه آن شامل: ارزیابی و تشخیص، مداخله و درمان، مشاوره، آموزش و نظارت بر کار روان‌درمانگرها، پژوهش و مدیریت. عمده کارهای روانشناس بالینی در راستای درمان و تشخیص، آموزش و پژوهش است .
اکثریت روانشناسان در این رشته مشغول به کار هستند. یعنی رشته‌ای که سر و کارش با کاربرد اصول روان شناختی در امر تشخیص و درمان معضلات رفتاری و عاطفی است. مثلاً بیماری روانی، بزهکاری نوجوانان، رفتارهایی که منجر به جرم می شود، اعتیادبه داروها، عقب‌ماندگی ذهنی، جدال های زناشویی و خانوادگی، و سایر معضلات کم سازگاری.
روانشناسی بالینی می‌تواند در تیمارستان ، دادگاه‌های کودکان یا ارگان های نظارت بر تبهکاران ، درمانگاه‌های بهداشت روانی، نهادهای ویژه با روانپزشکی، رابطه تنگاتنگی داشته باشد.
